Nurhayat Şiiri - Kadir Haktan Türkeli

beklediğimi bilmeliydin
çekip giderken geçerli o mazeretin bile mekruhtu hatırladın mı?
halbu ki...!
benim gözümde pınar gözeneyinde ki bir fesleğenden bile kutsaldın
nisan yağmuru ıslaklığındaydı g i d i ş i n
ayın beşi,
pazarın ertesi

kala kaldı yüklemlerim de bıraktığın salaşpur astarlık yırtık abur ve hayan
unuttuğun misk-i amber kokun
gözlerinde/ki sis
birde gidişindeki hüzünlerindi be gülüm

resmini duvarlara çizdim...
kaç kere
kavak ağaçlarına kazıdım yaşımdan, başımdan utanmadan
şiir/ler yazdım....
besdeler besdeledim.!
deli küfürler savurdum nedene

ey zifin orman gülü..!
bıktım artık korkuluk yüzler görmekten
bıktım artık ekşimiş ekşi suratlardan
gülüşlerinin resmi olmalı Nurhayat
nerdesin?
nerelerdesin?

yine kaçamaklarının bir yolu olmalı
gelde...!
varsın yoz kör beyinler recm mahkumu gibi taşa tutsunlar,bizi
namus kesen,
namus biçen
namussuzlar dilinde ölüm
varsın ölüm fermanımıza fetva versinler
seninle ölmekte güzel be G Ü L Ü M

özde başkaldırının ve/de istenmiyenin adıdır aşk..!

Nurhayatım...!
yine argo sözlerin geldi aklıma
sarılışın
canım değişin
nerdesin?
nerelerdesin?

haramın tadı bir başkadır Nurhayat
kocana göre yosma...
bana güre canımdan/da ötesin be gülüm

dürbünü tersinden tutum yüzüme
yüzüm kızardı
boşan gel diyeli.tam tamına on sene
ne sen boşanabildin
ne ben unutabildim

saçlarıma karlar düştü sene sene üstüne
ekşi surat çoktan él oldu gitti
yerine bir melek kondu yalansız
şimdi benliğim onda
beynim sende Nurhayat
beynim sende Nurhayat