Nurgül Guver Şiirleri - Şair Nurgül Guver

İki ucuda sonsuza giden bir doğru üzerinde
Sen bana yabancı,ben sana uzak.
Zaten bu sevgideki tek doğruda
Üzerinde yürüdüğümüz meçhule giden hayat...............

...............................................................

Ben seni sevdim yar, Ne elim nede dilim süslü laflar edemedi hiç, Ben seni yalın,ben seni su gibi dupduru sevdim. Hayatım gibi süssüz,bezeksiz sevgim, İçimden geldiğince,dilim döndüğünce sevdim... Ey can! Hiçbir tabiat olayı misal olamadı sevgime benim, Hiçbir çiçeğ adını veremedim sana, Ben seni yürek diliyle sevdim Anamadım adını bir kerecik ağzımla... Dile getiremem yar isteme sevgi sözcüğü, Anlamak istersen beni elini yüreğime koy Koy ki her atışta aslında adın söylenen Ve suskunsada dilim, Gözlerime bak yar; Yüreğimden oraya akıyor sevgim... Ne imkansızı dinliyor aşk,nede yanlışı, Ben bir kerecik dokunamasamda yüzüne, Tutamasamda o narin ellerini, Başım omuzunda kalamasada hiç, Yar! Ben seni herşeyin katığı ekmek, Çorbamdaki tuz kadar sevdim.... Can! Aklımdasın... Yürekte,gizlimde,saklımdasın...

Gurbet bitmiyor babacığım yoksun artık yanımda, Bir kerecik sarılıp öpemedim ben seni. Acılar dolaşıyor damarımda,kanımda, Baktım ki solmuş babamın gül gibi teni. Her gece ağladım,dön dedim duymadın mı? Sensiz geçen günleri,dünleri saymadın mı? Sende yalnız bıraktın,bana acımadın mı? Kalbimdeki acın taze,ilk gün kadar yeni. Aşamadım babam dağı,kurtlar kesti yolumu, Sana açar beklerim bağlasalar kolumu. Bir başıma bulamam hem sağımı,solumu, Sahipsiz koyma böyle,anla can babam beni. Anamda var ablamda,baba gibi olmuyor, Boşluğun onla bunla,hiçkimseyle dolmuyor, Ssevgiyle okşanan gül dalında hiç solmuyor, Hayalin gözlerimde,unutamıyorum seni. Bende aradım yıllarca onda bunda ilgiyi, Kimse vermiyor bana senin verdiğin sevgiyi. Doğru ile yanlış arasındaki dengeyi, Bulamadım babacığım, seni çok özledim. radiance rose (03.12.1992)

Seni düşlüyorum... Tatlı bir edayla bana uzanan ellerin Soğuk gecelerde alevler gibi. Bir tebessümle bana yaklaşan dudaklar kor ateş Yakıyor beni nefesin. Sana bakmak bitiriyor beni Ne dokun nede öp ölebilirim. Bana sımsıkı sarıl yeter Hep kollarında kalabilirim. Yeter ki sev beni; benim kadar sev Canımı yoluna verebilirim.

Demir aldım sevdandan
Kendi denizlerime açtım yelkeni
Kendi okyanuslarımda boğulmaya gidiyorum…..

Artık göremezsin sana sevgiyle bakan bir çift göz
Dudağımda tebessüm

İyi dinle dostum benim sözümü, Yüzyıl geçse bilemezsin insan özünü, Aklına yatmayana kapa gözünü, Pişman olursan eğer,ara beni bul! Her insanı dost bilip sırrını verme, İçinde güller açsın,hüzünü derme, Her buyur edildiğin evede girme, Olursun değersiz bir kuruşa pul! İster doğru bul sözümü,ister inanma, Pişman olduğunda boşa kıvranma, Sen benim nasihatime göre davranma O zaman olursun insanlara kul!

Gül yüzlüm,Gülen yüzüm; Değil görmek yüzünü Andığımda adını dudağımda belli belirsiz İçime huzur olur dolarsın Öyle sarar sevgin yüreğimi, Öyle ısıtır,yanarım... Tebessümüm; Ne hacet konuşmaya, Baksam yeter gül yüzüne Dudaklarımda tebessüm Gözlerimde gülüşsün... Yüreğim,Canımda can; Kelimeler kifayetsiz,duygular biçare... Aşk nedir ki gülüm,yetmez sevgi kelimeleride... Sen yürekte dost,telefonumda sohbet,dilimde türkü,kalemimde şiirsin....... Sen,sen herşeyimsin... (Radiance rose)

Bu kaçıncı yazışım sana annem, Yazıpta hiç söyleyemeyişim? O kadar acılarla yoğruldu ki hayat hamurun Bir dertte benden gelsin istemedim. Mutsuzum annem... Işıksız zifir karanlık geceler kadar Tutunacak elim yok,sende uzaktasın, Oysa ne çok severdim çocukken dizlerinde uyumayı. Neden büyüdüm annem? Hep çocuk kalmak mümkün değil miydi? Ben büyürken mutluluğu kaybettim. Ne güzelmiş meğer kıymetini bilemediğim günler. Bir avuç tuzla dalına tünediğim Erik ağacımda yok şimdi. Sarkan söğüde bakar mısın anne Oradaki salıncağa mı takılmış umutlarım? Ama yok; Oda kurudu gitti değil mi hayallerim gibi? Ihlamur ağacının gölgesine adımı kazımıştım Onuda kestiler değil mi adımla beraber? Yok oluyorum anne... Arasamda bulamıyorum kendimi. Dostlar unutmuş,telefonum çalmıyor.... Anne! En çokta mutluluğu kaybettim... Yalnızım anne... Var olanlar yüreğimi oyalamıyor. Ağaç dalında kalan son yaprak gibi yalnızım.. Ama onu okşayan rüzgarı var,savursada koparıp yerlere, Bense başımı okşayacak ellerine hasretim... Annem... Seninde böyle miydi yalnızlıkların? Böyle yanıyor muydu canın? Anlayamamışım o zamanlar, Şimdi yaşayarak anlamak yakıyor beni. Yüreğim elimde; Bir sen alırdın,herşeye rağmen bir sen severdin.... Tükeniyorum annem... Her açtığımda ağzımı boğazıma diziliyor kelimeler Susuyorum,susuyorum,susmalarım bitmiyor.... Anlamayana anlatmaktan yoruldum anne... Bir sen anlardın,sende yoksun. Sakın hepten bırakıp gitme beni. Yorgun bedenin dayanmalı hayata, Mutluluklar gitti annem çocukluğumla Ne olur sen beni bırakma...

Ben her duyguyu yazarımda kağıtlara,
Kuş sesleride işler mi satırlarıma
Kulaklarımı sağır edercesine ötüşen kuşlar.
Herbiri bir ahenkle aynı şeyi söyler
Herbiri ayrı seste,aynı dille perçinler
Yüreğime işleyen kara sevdayı.

Olmuyor be iki gözüm;
Ne duygularıma tercüman kelimeler
Ne ferahlık yüreğime buzlu su!
Ne yaşamaya gücüm var hayatı
Nede vermeye cesaretim son nefesi……