Nurgül Şiiri - Adem Durmazer

Yaş on beş on altı arası
Başımda yeni yeni esiyor
Kavak yelleri
Yeni yeni belirmiş yüzümde
Ergenlik halleri

Cebimde bir ayna bir tarak
Günde yüz kere
Yön veriyorum saça
Ayakta yumurta topuk
Pantolon İspanyol paça

Dilime dolanan
Kimi zaman
Ben de özledim ben de
Kimi zaman
Batsın bu dünya
Yeni yeni anlayıp sevmişim
Orhan babayı Ferdi abiyi
Onlardan duymuşum
Tadı yok adı var
Aşk dedikleri o şeyi

İşte taa o zamanlar
Taa o zamanlar açtım
Kalbimdeki
Tertemiz lekesiz sayfayı
Ve taa o zamanlar seçtim
Yazısı hiç silinmeyen kalemi

Gülde renk gördüm
Rengi yazdım.
Bülbülde ses duydum
Sesi yazdım.
Yağmurda bereket gördüm
Bereketi yazdım.
Ağaçta meyve gördüm
Meyveyi yazdım.

Güneşin parlaklığını
Pınarın berraklığını
Karın aklığını yazdım

Gök kubbenin sonsuzluğunu
Denizin genişliğini
Şelalenin coşkusunu yazdım

Meleğin saflığını
Hurinin güzelliğini
Leyla’nın aşkını yazdım

Geçip giden zamanın her saniyesinde
Bin bir güzellik gördüm
Ne elle değdim ne sözle
Sadece sadece baktım
Saf ve tertemiz bir gözle

Silinmez kalemimle
Hepsini bir bir not ettim
Gönlümde açtığım sayfaya
Sonunda eşsiz bir güzellik çıktı ortaya
İşte tam tamına buydu aradığım
Buydu aradığıma sakladığım

Sen buna
İster gökte ararken yerde bulmak
İsten milyonda bir gülen şans
İstersen kader
Ne dersen de
Tüm güzelliklere kavuştum
Tek bir bedende
Ne bir harf eksik ne nokta ne virgül
Güzelliğimin adı NURGÜL.
Adem Durmazer.