Nurayım Şiiri - Yavuz Taş

kıvırcık saçları vardı çocukluğunda
dilinde hep benim adım
duygular vurulmuş sızlanışında
bir erkek gibiydi bana telaşında
yeni doğmuş bir aşkın kucağında
anam nazlıdır dedi
özümü nuraya kurban ettim
nur ayım diye
bacım geceleri mesken ettim

kış borandı kardı
sana söyleyemediklerim vardı
saçlarımıza şimdi usuldan kar yağdı
ilkbaharımızda ayrı kaldık
istediğimiz gönüllerimizin mavi yazıydı
anamın nazlı kızıydı
gücümü nuraya yoldaş ettim
nur ayım diye
bacım mavileri mesken ettim

elif dedi nazlı bacım
sarı saçlarında nehirler aktı
meyve verdi şefkat ağacım
gölgelere inat ısıttı dünyasını
gözlerinde elallar gözleri çiçek doluydu
elif onun
o anamın nazlı yavrusuydu
sevgimi nuraya dost ettim
nur ayım diye
bacım elaları mesken ettim

şimdi seher vakti
turuncu gemiler sefere çıktı
yelkenlerine vuslat koydum
ürkekçe gelecekler sana
yeni bir sayfa açtın hayatına
ellerinde sevgini büyüttün
kuvvetinle zorlukları öğüttün
bak gökyüzüne
güzel yüzünde ay parlamış
beni sorarsan hayatım buruktu
kabuğumdan çıkamadım ayaklarım kırıktı
onlarla açıldım enginlere
olmadı
mutluluğu dileğimdi
anamın nazlı çiçeğiydi
bakışlarımı nuraya deniz ettim
nur ayım diye
bacım suları mesken ettim