Gün gelir bakar insan ardına
Gün gelir bir aydınlık çöker
O kaybolduğun başkalarının karanlığından
Kendi karanlığına geçer insan.
Ve anlar ki aslında
Tüm mücadelesi boşuna…
Cennetimden kovuldum ben
Demir bir kapının çarpılışı kaldı kulaklarımda
Bir de kırmızı avizelerinde takılı umutlarım
Ben bir kırmızı avizenin üzerine düştüm
Her zaman yerçekimi kazanmaz
Bazen insanlar göğe doğru düşer
Kendi kimsesiz köşemden izliyorum hayatı
Gözlerim gökyüzünde
İki kuş birlikte dans ediyor sessizce
Kulağım hayalet şehirden gelen
Çocuk seslerinde
Kahkaha seslerine top sesleri eşlik ediyor
Mavi bir hüzün kuşu kondu omzuma
Mavi mutluluğun rengidir dedim bilgece
Neden mavi olduğunu sordum ona
O gün anladım
Mavi hüznün rengiymiş oysa
Havadan sohbetler ettik onunla
Şimdi gidiyorum bu kara şehirden
Yolum yitik
Yönüm sen
Yanarak kararmış tüm umutlarımı
Kara toprağının üzerine ekmek için
Aç kollarını özlenen
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!