Duyacaksın karanlıkta inleyen, yüreğimin sesini
Ve ay çekerken, gökyüzüne mehtabın bayrağını
Güneş durmayacak, yırtacak gecemin karanlığını
Yüreğim ağlayacak, gözlerim ağlayacak
Def edemeyeceğim yalnızlığımı
Ufka sığınan, yıldızlar bile
Her dolandığım sokakta hayalini aradım
Aylar geçti ama ben seni unutamadım
Ve gözyaşlarım aktı zamanla doldu yüreğime, avuçlarıma
Sızlattı içimi, derinden derine
Oysa; o kadar yakındın ki bana bir türlü dokunamadım
Seni elde eden, yalnızca gözlerimdi
Kimi küçümsedi, kimi de bir köşeye attı anne.
Sokak çocuğu olmak, kader oldu bize
Biri sevseydi, tutuverseydi elimizden böyle olmazdı anne
Kapanıp kaldırımlara, boyun bükmek düşmezdi bize
Gülemedim bu İstanbul denilen yerde
Her bir sözüm oldu, bin bir sitem içinde
Ve yasla uyandım her güne
Acı, keder doldu yüreğim içimde
Ne yazık ki kaybettim seni
Gelemedim bir türlü kendime
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!