Nur Yüzlü Kadın Şiiri - Selami Utkan

Bir zamanlar nur yüzlü bir kadın vardı,
Bir araya her geldiğimizde bir başka bakardı.
Onu görünce gözlerim aydınlanırdı sarı saçlarıyla,
Yürüdük yolları, sahilleri bitmeyen bir sevdayla.
Arada bir durur, bana bakardı gülen yüzüyle,
İçim içime sığmazdı onun her aşk dolu sözüyle.

Bazen başımızı alıp giderdik kırlara, dağlara,
Bir ağacın gölgesinde oturup kulak verirdik kuşlara.
Kendi dünyamı görürdüm yeşil gözlerine bakınca,
Bizim için bir oğlan bir kız dilerdi gelecekten konuşunca
O, yeşil doğada hiç solmayan bir sarı papatyaydı,
Tanıdıkça daha da büyüyen, zenginleşen bir dünyaydı.

Gün geldi ansızın uçup gitti özgür kelebekler gibi,
Bilinmez bir inattı, dünyamdan gitmesinin tek sebebi
Bulutlar arasından süzüldü kendi baharına,
Yıldızlardan bile uzak olan melekler diyarına.
Aylar geçti, yıllar geçti uçup gittiğinden beri,
Onu beklemekle geçti yıllar ama o dönmedi geri.
Artık anladım ki, o yıldızlar arasında uçan bir peri,
Ben ise karanlıkta güneşini arayan çaresiz bir serseri...

20.12.2012 Perşembe
Saat: 21.00
UTKAN