Nûr U Cân Şiiri - Osman Şişen

Kemâlde imbikten süzülmüş asâlet hüsn-ü sîret u sûret olmuş matlûb sana

Zevalde ifritten sadrolmuş adalet hüzn-ü say u gayret olmuş tâlib bana

Rahimlere düşen nurun ala nur, alemlere rahmet, insanlığa hidayete delalet, ümmete hususî hayra rağbet ‘Reğâib Kandili’miz mübarek olsun.

Mahbubu’l-meh-likâ çeşme ziyâ

Ger bîvasıl ne çeşme, çeşme ziyâ

Muhip eger kâil gelse habibin sezâ i ezâ

Muhip oldur ki gele o habibe ferah-fezâ

Maşuklara şeb i hicrin seheri var mı ki

Niçun uyadır kendin o hâl çün nevm i mevt

Bu imiş dedikleri ariflere kıssadan hisse

Kıssa bu ise ne yapsın düşmezse hisse

Ne mende var sabr u sükûn bu tende can rahat olur

Ne sende var vefa i zerre bu Nûr u cânan rahat durur

Osmânî der gel etme eyleme cânan, böyle işveyle kalır mı hiç yegâne bu cân

Cân bulmak isterse Nûr, cân verse cânın kalır mı bigâne bu cân

Cânanı eder vefa cânından görse de cefa

Cânına siner mi cefa, lütfunda cânanından vefa

Canan nisyandadır bilmez vefa i dil nedir, sanır İstanbul içre bir semt

Kelâmı olur nâdân u bed, lâtifesi zemheri, yıkılır dide i bent

Cânla cânan, cânlar olmaz, bir cân olsa

Ne cân kalır ne cânan, iki can yoksa

Ehl-i habîb isen terk-i cah et mahbubun bulasın

Ehl-i sâlib isen fekk-i haç et mabudun bulasın

Ya Rabbî inen şu rahmeti rahman yağmur olup alem nûr, toprağa cân olup düşmez mi

Ya Rabbî anın hakir kuluna da ismi rahmet i rahmandan o bir Nûr cân olup düşmez mi

Bilmem ki sahib i rûy-ı hûb musun ey hûbbu’l-hûbbân

Yoksa de ki mene ondan efdal sahib i sîret i hûb musun

Kazipmiyem mi ki İsmail aleyhisselam gibi ispat ı ikrar ı itaat ı aşk idem

Sadıkmıyem mi ki İblis aleyhillâ'ne gibi isyan ı inkâr ı itaat ı aşk idem

Güzel sahibinden, güzele özelsin, güzelsin güzel

Her güzelden güzel bu gözler, o gözleri gözler

Herkesin sevdiği kendine güzel der nakifayet sözler

Közler gibi gözler ve sözler, her şey bende seni öz(et)ler

Derdin ne ise dersen dertlenirsin

Dert neymiş dedirtirsen dert edinirsin

Candan geçmeden canana kim kes hiç olur mu ki vasıl

Olsa asıl usûl hasbi, o vakit vusulden ne olmaz ki hasıl

Say u gayret et Allâh üçün hüsn ü aşkla sen ümit kes mâsivâUllâhtan

Hüsn ü aşk ister isen say u gayret senden himmet mârifetUllâhtan

Âşk istese âşık dide-i eşk-barla gele âşıka

Âşk-ı tahassür eylese belki teessür gele mâşuka

Kim ki ko görülür değiller yaḫşı deyişiller anda üzden aparır

Men ki lakin deyirem üzden öte gönüle çok yol var anarı

Ey dervişpişe istemezmisin ki bu sevaptan sen de bir hisse

Gel sen de bakma o zahir veçhe çūn dünya yalancı bir kisve

Aldatmasın seni bir iki riyakâr amelle rayi bir kimse

Bak hele gör sen ondan içre hazineye malik viraneler var

Ey Nûr-ı Ayn, sanma ki Osman Zinnûreyn (r.a.) yek asrı sa‘ādette bulunur

Devr-i felek yazdıysa eger bir Nûr cân Osman olur her devir ḫalḳolunur

Sanma sultanım her hicret eden belki ol muhācir olur

Belki kim anın niyet-i hicreti neyse anda mehcūr olur

Güzelsin güzel

Bilmem ki İstanbul mu güzel yoksa sen mi güzel

Fâtih miyim ki fethi mûbini gözler gibi gözler

Amma dildarım aşk aynı aşk, çeşmi giryan bu sözler

Meni de İstanbul içre fetheyledi o müѕennā ahu gözler