Nûn Şiiri - Çağhan Sarı

Ardımda bıraktığım taşlı yollarda

Onunda bir rengi vardı artık hafızamda

Kanın beyazla karıştığı tondaydı,

Lakin yanakları mıydı saçları mı

Ben mi ayırt edemiyordum

Yoksa kırmızı kalemle çizilen bir tuvalde

Çimenlere güneşin değdiğini anlayabileyim diye mi pembe idi...

Çehrem tebessüm içinde ama onun gamzeleri nerde

İnadına duruyor sunak putu gibi

Yahut tapınmamı mı bekliyor?

Adı nûnla başlıyor, nûnla bitiyor..

O bir şey değil, ortasından geçen lamelif göğsümü deliyor.

Kalkıp kilometrelerden sonra gelince ne yalan diyeyım

Gülüşünü bekliyor ama saklıyor nalan.

Bulutun ardına kaçıyor, saklanıyor ama gözlerime bulutlar geliyor

Yanaklarıma başlayacak sağanak,

ancak ahmak ıslatan da olabilir kalbimden mütevellid...

Dedim ya nûnla başlıyor nûn ile bitiyor.

Çağrışımlarımda bulunan

Daha düne kadar karanlık iken

ve mızraklarının altında durgun olabilen,

Bir köşede duran som altından olsa ne olur

Olmasa ne kaybeder dediğim insan.

ışıltısını bir ben görebilsem.

secd edercesine sakınıp, putum bellesem.

işte o vakit uyanır da görürüm acıdan biraz yalın,başka parmakların arasında değen bir alın.

Nun olur kelepçe, lamelif mızrak, damarlarımdan akan sarı sıcak

kanım olur en başta pembe sandığım.