Nûn Şiiri - Mustafa Gürbüz Kesmez

Nûn...
Satır satır yazan kalemden önce,
Yaratılmış nûr-u ruh, O NÛN.
Tüm yaratılmışlar içinde ki dîde,
Nûnda ki nükte-i nokta onun.
Alemlerde rahmet nişanesi, O NÛN
Övülmüş en yüce ahlak onun.
Havz-ı Kevser sahibi, O NÛN
Risalet silsilesinde son hâtem onun.
Cîbrîlin bir adım atmaya ar duyduğu, yedi kat gökte
Aşk sefînesinin kaptanıdır, O NÛN.
Ey NÛN...
Yıldız ve kandiller nûrun yanında solgun
Kamer dahi emrine âmâde,
Dayanamadı, parçalandı ikiye
Nazarın karşısında düştü zebûn.
Seni tanımayan kalpler yıkık dökük vîrane,
Seni taşımayan sîne
Kalp denilen yükü taşımaktan düştü yorgun.
Gözü yaşlı, yetim kaldı ümmeti,
Ümmeti arasından gitti gideli, O NÛN.
Itrını senden alan güller sana deli dîvane,
Kurudu yaprakları, sensizlik hicrânı ile hepsi mahzun.
Feryâd-u figân eden bülbül, oldu pervane
Firâkın nârı ile artık suskun.
Pervane, âteş-i şem'e meftun,
Senden bir râyiha soluyan, olmaz mı hiç?
Aşk sakisi elinde Mecnun.
Bağrı yanık aşıkların kanlı dem'iyle,
Vücud buldu uçsuz bir bahr-i sükûn.
Müminlerin sana kilitli, Mus'abların sana medfun.
Ayrılık ateşinde ashabına dar geldi Medîne,
Dünya, ümmetine oldu artık sücûn.
Şimdi Bilallerin yollara,
Ebu Zerrlerin yalnızlığa vurgun...
Ey NÛN...
Satır satır yazan kalemden önce sendin,
Şiir şiir kelâmdan sonrada sensin.
Gel yine gül, gül gülyüzünle seni özleyen ümmetine,
Gerek rûyada velev düşte olsa bile,
Gel, susuzluğa gark olanlar rahmet pınarından doysun
Asrımız saadete, günlerimiz yeniden bayrama kavuşsun.
Ey hazreti NÛN...