Nümâyan Şiiri - Nedim Nihal

Bâb-ı visâl artık bana nümâyan
Evvelde yüzlerce kadeh dolduran
O giryebâr halimden eser yok
Rehgüzâr-ı vuslat olan yolumdan
Her engel çekildi artık kolay çok
Vuslata erişip yâri öpmek dudaklarından

Evvelden beridir o gözlerin aklımdaydı
O yeşil gözlerinin şimşeği çaktı
Çaktıktan beridir sebeb-i varlığımdı
Senin elini tutup sana her baktığımda
O yeşil gözlerinden dünya akardı

O saçların çöller kumu gibi pür zehep
Sarrafı yoktur paha biçilemez bir tür zehep
Ve o dudakların kumlar etrafında dikilmiş
Bir ehrâm-ı muazzam, bir atlâl-i zehep
Hiç kimsecikler üstünden geçmemiş

Yıllar yılıdır kumlar altında mı gömülüydün?
Ki karşılaştım seninle çöller yolunda yürürken,
Evvelki vakitte neden bu kadar sönüktün?
Ki geldin bana ufk-ı şâm-ı gurbetten dönerken...

Şimdiki vakitte neler düşünüp hayâl ederim
Senliliğin içinde sensizlikten can veririm
Bilemezsin ki sen varken bile aşk acısından
Senin önünde sensizlikten gam çekerim

Beyâbanlardaki esrâr artık bana nümâyan
Seni sevip senin olmak içindir,
İşte geçeriz sevmek ve sevilmek yolundan,
Beni kurtaracak veya öldürecek de sendir.