Haydi durma düzelt tarumar bahceni
ayak izlerini haricten saymadan.
vakit ilerlerken tutanaksız,
kimimiz destekli kimimiz dayanaksız.
Aynaya bak gülümse tutar kalbin elini,
bir şarkı söyle icinden titretsin bam telini.
Bugün hoyrat bugün ilerlemedi ve bugün seni kaybettim
ansızın değildi bu son kac defa yüzleşmiştik
bir odaya hapsolmuş tutsak sevişmemizi izlemiştik
her yerde bulabilirdim seni,bir deniz kabugunda
ses değil miydin sonucta evimi dolduran
şahit göstermekle kalmadın yitikliğimize
Güle oynaya cıkmıstık bu merdivenlerden.
Sen kalbimin giris kat komsusuydun.
Kürekler cekilirdi kopruler atılırdı,
şehre bodoslama bir huzun, gecemize kadeh katılırdı.
Güle oynaya yürüyorduk şen bahcemizin dar gecitli yollarından
büyümeye kosuyorduk zamanın teranesinde.
İnadım tutardı her sabah
başlayacağım diye yeni güne
Sözlerin yetmediği yerde koyu renkler bıraktım bakışlarınıza
aldırmadınız.
Talibi çoktu sevmelerimin çünkü her güzergah gibi
ben de gençlik serüvenindeydim
Ya sarmaşık kadar dolanırdı sözcükler
hafızamın iradesizliğinde
ya da dilimin ucuna gelen onca niyet
körlenirdi sabah uykusuna ait özlemimde
bir rastlantıydı kendime karşı sorumluluğum
doğuştan gelen anne bana yadigarıymış
Yaşamın içine serbest geçişler vardı
kum daha akışkan ellerimiz daha sertti
aynalar vardı kırık ellerimizde
uğursuz saydığımız onca hurafe
geçiş hakkını kullanıyordu gitgide
sonra büyüdü insan çocukluktan çıktı
Kime anlatırsın sessizliğe boyun büken bir insanı?
ya da kim sendir,senin gibi hissedebilmiştir.?
Bir beni anlayan o var deriz,der dururuz
kimi an olur çaresizce,
gerçekten uzaklaşıp yalana şahit oluruz.
Karanfil ektim susamışlığımla,
Gözümün seyirdiği bir noktada özlemi başlar İstanbul’umun
Kimi kapalı bir zarftadır hatıraların, kimi denize nazır bir sarayda
Kollarım açık kucaklar dururum sağ tarafım güneş, yönüm İstanbul
Naçizane bir tebessümle Pendik sırtlarına gelmiştik.
Pendikli bir çocuktum artık, geliş o gelişti
Hala çocuğum aldırış edene,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!