Nukoza Şiiri - Akın Akça

Dışarı çıkmak için bekliyor.
Tabi bunu akıl edemez.
Ama yine de bilmiyor.

Çünkü bir gün oradan çıkacak.
Ummadığı şeylerle mücadele verecek.
Ama farkında, değer.

Şimdi, parmak emiyor.
Yüzüyor salgı sıvıda.
Çıkınca suya onu atacaklar.

Öğrenecek çırpına çırpına.
Ama şu an farkında.
Susayınca, sudan içecek de.

*
Hayatın amaçları süresiz gibi mi.
İçinde saklı güzel, bu sonsuzun.
Ve ölüm, o da.
Şu halde ayrılamaz ikisi.
Uzay-zaman.
İkisi de ilerler.
Geçtikçe vakit bebek emekler.
Tuhaf görünse de
Garip bir bağ var:

Sonsuzun içinde saklanan ölüm;
Ölümün içinde barınan, tapınarak işkilli insana
Hiç darağacı olabilir mi
İnsan kestikçe kendi dalını da?

Çıplak ve net, bu dürüst resmin görüntüsü;
Çevresi onun yaşadıkları, merkezi de kendisi!