Nuh Tufanı Şiiri - Abdurrahman Kösoğlu

Adem iadei itibar olalı on asır oldu.

İdris'ten sonra insanlık Rab'lerini unuttu.

Ve müşrik insanlar arasında sanki(hâşâ) bir puttu.

Nübüvvet onlara sır oldu.

Rableri insanlık tevhit ile şuh olsun istedi.

Nebiler silsilesinin o zamanki incisi Nuh olsun istedi.

Sanki ademden sonra adem olan asırlar ışıklansın diye,

Bilfiil bin sene tebliğ etti.

İnsanlar Rab'leri indinde aklansın diye.

Ne çare ki kendilerini nefis ve şeytana maşa ettiler. 

Hiç binmeyecekleri gemiyi el değmeden inşa ettiler.

Gemi bitmişti kara göründü bile diyemeden

Ki su yoktu ve bu acube neden,

Diye akıllar istihkar ederken,

Nuhun bedduasına icabet ederek vaki oldu bir tufan.

O tufanda telef oldu binlerce putperest can.

Ey peygamberin oğlu Kenan!

Gemiye gel, gel ki bugün necat yoktur.

Bir duadır gemiye binmek ki başka münacat yoktur.

Sen de gittin asırlar gibi mevc mevc.

Gemi ve yolcularından hariç bütün bir dünya gibi fevc fevc.

Ferman olundu, yer suyunu yuttu.

Gök suyunu tuttu.

Gemi Cudi'ye oturdu.

Küfür cansız bedenlerin içinde kıyıya vurdu.

Nuh, Adem'den sonra Adem oldu.

Ve yine Adem'den sonra mukaddem oldu.