Nuh Şiiri - Devrim Kurt 2

bıraktığında gökyüzü göz yaşlarını, taneleri çarpıyordu saçlarına.
dokunuşunu hatırla sana yagmurun, ellerin de tutuşturduğun ıslaklığı
gözlüklerinde bıraktığın buğuları, yük olduğunu hayatın.
değişmiyicem diyip değiştirdigin şeyleri hatırla, sonra ne kadar değiştiysen.
bir şemsiyenin altinda ıslanmadan yürüyen insanlara bak
oysa dünya'nın en güzel şeyi ıslanmak, gözlerindeki yaşları salarken
kahveni ince bir adımla kavradığını, düşmekten kurtarıp
o da bizi öyle kavradı hayattan ve aşktan düşmekten kurtarıp
simdi dışarı bak ufaktan, sokak da ağza alınmayacak küfürler
suç soğuktan etkilenmeden devam ederken, yağmurun insanları kaçırdığını.
dönüşü düşün saçların da bir damlasına koşuşturduğun yağmurun,
belki söyleyemiyorum sana ama, nuh değilim biliyorsun
ama gemisinin taşıdığı yük kadar yük taşırım içimde sana.