Zarar vermen için ille de dostum olman gerekmez,
Elbet iyi bilirsin ki kuştan korkan darı ekmez;
Nerede o eski saygı, sevgi, hoşgörü, muhabbet?
Ya Rab! Özü bozulmuş insanı, âciz kulu affet!
Eskiden ziyadesiyle şecâat ve mertlik vardı,
Lâkin nice benlikleri kıskançlık, bencillik sardı;
Menfaat uğruna dostluklar hep gözden çıkarıldı,
Vefasızlık, nankörlük yüzünden yürekler daraldı...
‘Aşım, suyum bana yetmez; daha ne beklersin benden? ’
Diyerek sırt çevirdik ve dedik: ‘Bıktım artık senden! ’
İyi niyetle yaklaşıp tatlı dille seslenseydik,
Yılan bile dize gelirdi az ince düşünseydik...
‘Etme-Bulma! ’ şimşek gibi çakar bir gün beyinlerde,
Lâkin vakit geçmiş olur, gezinirsin enginlerde;
İyilik sunmasan bile zarar vermeyesin bari,
Çoğu duygular da bazı hastalıklar gibi sârî...
Gel, yine de ‘dost’ olalım, dövüşmeyelim boşuna,
Belki bir gün paylaşırız gitmese bile hoşuna;
Aynıyız, aynayız birbirimize; pek farkımız yok,
Birliğe, beraberliğe neden her zamankinden çok...
Kayıt Tarihi : 22.6.2007 06:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
‘2006’ İç ve dış şer odaklarının, hainlerin ve düşmanlarımızın beklentilerinin aksine birbirimize dâim saygı, hoşgörü ve anlayış gösterelim... Asıl güç bilekte değil, yürekte ve beyindedir... Ulusal güç ise, birlik ve beraberliktedir... Kuvâ-yı milliye nûru ile aydınlanan kulvarda yürüyelim, koşalım, başaralım... Yaradan’dan ötürü yaratılanları sevmek; iyiye, doğruya ve güzele yönelmek; millî, manevî ve etik değerlere sahip çıkarak ille de özünü yitirmeden ve hakikî dostlukları bitirmeden yaşamak herkesin en doğal hakkı olsa gerek!
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!