Nr. Ant. sonrası Şiiri - Akın Akça

Zamanın,
gördüğümüz ve işittiğimiz
ayna akis ışıltılarında
onun tersinmesinden;
gülümsemelerini
gülüş saymıyor.
Ama gülümsüyor; saat 24, 12 ve gong.
Yani, çünkü gülümsüyor 24 saat...
Kahkaha da değil bu ama:
Bir şeyleri hep sineye çekiyor
ve gitmeksizin üzerine şom kötünün;
belki,
böyle yatıştırabileceğini sanıyor.
Kendinin hep yatışmış bir yakışık
olduğundan zaten emin:
Aramıyor umudu boş yere.
Her günü önüne serpilen, zaten bu;
itelemeksizin uzaklara ama o bunu.
Geçen nehrin aç akrebin kuyruk uç boğumu
Ve ordan tutunmuş saf, emek-bebek,
savruluyor
rüzgarın rüzgara denk
iç çekişlerinde, bambaşka bir şeyin...
Bu iç çeken;
o, umut olamaz:
O, içimizdeki.
Ve güç bize veren.
Ve, o bunu aldığında -
yani ama belki kendisini (kendisine)
- neymiş umut tutmak
görecek,
görür.
Zamanın zarfı,
bir musluk gibi şemsiye:
Müze resimlerini görür,
yağmurun çıkardığı ensest rüzgarlarda,
Target audience kitaplarda.
Yelkovanı da işitir,
şaplayan dil işitmeyen zaman
tersyüz edilmişliğine,
emekler öncülü...

-
orjinal-şekilsel görmek isteyenler için:
http://gruplar.antoloji.com/grup.asp? grup=2289&goster=dokumanlar&sirala=baslik&p=8