Nostalji Acısı Şiiri - İsmet Can

Hala kulaklarımda çalınıyor, Orson Welles müziği
Gözlerimde canlanıyor, 'Vatandaş Kane' klasiği

"Ben gençliğin ne olduğunu bilirim
Ama sen, yaşlılığı bilmezsin" diyor
Sözcükleri, dudaklarımda mırıldanıyor
Nostaljik kelimeler yüreğimde eriyor

Aslında bu, diplerde çürüyen enkaz sancısı
Geleceği korkutan geçmişin, nostalji acısı

Ne Vivaldi'nin Dört Mevsim konçertosu sarıyor beni
Ne Mozart'ın Saraydan Kız Kaçırma'sı
Ne de Çaykovsky'nin Kuğu Gölü
Loş bir gecede dans ettiğimiz, o sessizlik yaralıyor beni

Masalsı düğünle biten, evliliğimizin ilk gala gecesiydi
Parmaklarımız birbirine kenetli, kelimeler 'sen' heceliydi
Sıkıştırılmış zamanın içinde, bir ah sesin vardı, ah dedirten
Loş ışıklar da söndü haykırışına, o an şeytanın sevinişiydi

Frezya kokulu cumbalı balkondan hatırlıyorum, Sevecen bakışını
Cilalı kaldırım sokak taşlarına dökülürdü güzelliğin
Eros'un oklarını batırırdın yüreğime
Gıksız sabrederdim canımı yakışını
Bir türlü durduramazdım ruhumda
Niagara Çağlayanı gibi gürültülü akışını

Şimdi Uzak Doğu mimarili pagoda çatılı evimin
Bahçesinde oturuyorum
Sen yoksun diye o diyarda, bende yok oldum
Dalımda kuruyorum
Neydi seni benden alan, anıları nostaljik hale sokan
Kendime soruyorum
Yıllardır hala, o müzik ve dansımızla avunup
Her gün ölüyor ve doğuyorum