Nostalji Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Bir hayat kavgası düşünün,
ekmeğinin peşinde koşanların.
Yorgun adımları zifte yapışmış.
çenber çevirdiği mutlu yılları,
sararmış resimler gibi,
gönlünün kuytu köşelerinde,
sanki asılmış.
Oyuncakları olmasa da,
küçücük elleriyle kendi yapardı,
kendi dünyalarında ki tozlu sokaklarda,
çizdikleri çizgiler,en büyük mutluluğuydu,
güneşin gölgelerinde terlerini silen,
yorgun çöcukluk arkadaşlarımı özledim.
Hayatın rüzgarlarında her biri şimdi,
Umutlarının peşinde,
Sanki dağılmış.
Küçücük camların ardında,
güneşe hasret kalmış çöcukların.
Daracık kaldırımlara çizdiği çizgilerin gölgesi,
hayallerinde kaybolmuş.
Mutluluk pınarları,
bakışlarında kurumuş.
Büyüklerden duyar olmuşlar,
eski bayramlar gibi,
fukaralığın nefeslerini.
Öyle bir anlatılır ki,soluk soluğa.
Sanki mutluluk buymuş.
Ey oğul, hiç aldanma canlar fakirlik bilmez.
Fakirliği hiç isteme,zira zamanlar geçmez.
Öğren çalış helal kazan,umutlar tükenmez.
Hayatını mutlu yaşa,yaşlanan acılar dinmez.
Şimdi,yangın yerine dönmüş,
gönüllere isi çökmüş korkuların.
Yosun tutan zamanın prangalarında.
Hayaller mahkum edilmiş dillerde.
Öfkeler hürriyet olmuş,kibarlık sefil kalmış,
anılmıyor dillerde.
Solgun gölgeler gibi,arzularına esir düşmüş,
gönlünün harabesinde,yarına tuzak kurmuş,
örümcek ağları gibi pamuk ipliği ile,
şimdi hayata tutunmuş.
uykular sallanıyor,
sanki gözlerde.
Ne dün bugün gibiydi,
ne de yarın bugün gibi olacak.
Bırakalım çocuklar.
her günü mutlu yaşasın.