kelimelerin dna larıyla oynayarak, yüklediğin anlamlarına üfür gitsin rüzgarla birlikte... başı boş bırak çuvallasınlar hayatta... elektronlar gibi başıboş hatta birilerinin kanser olmasına sebep olsun radyasyonlu cümlelerin...
niye böyle yapıyorsun, neden hep kavgalısın ki.. neden normal olmuyorsun, normal insanların arasında durduğun halde neden onlarla anlaşamıyorsun ki...
değil başucumda onların kelimeleriyle yaşamak, başımın içinde taşıyorum belki söylenen ve yapılanları ondandır.
güneşi göremediğim zamanlarda daha iyi hissetmektir belkide suçum.
yada ne biliyim kayan her bir yıldıza sevinmemdir onları sinir eden şey
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta