Normal İnsanlar 2 Şiiri - Bülent Özdemir

kelimelerin dna larıyla oynayarak, yüklediğin anlamlarına üfür gitsin rüzgarla birlikte... başı boş bırak çuvallasınlar hayatta... elektronlar gibi başıboş hatta birilerinin kanser olmasına sebep olsun radyasyonlu cümlelerin...

niye böyle yapıyorsun, neden hep kavgalısın ki.. neden normal olmuyorsun, normal insanların arasında durduğun halde neden onlarla anlaşamıyorsun ki...

değil başucumda onların kelimeleriyle yaşamak, başımın içinde taşıyorum belki söylenen ve yapılanları ondandır.
güneşi göremediğim zamanlarda daha iyi hissetmektir belkide suçum.
yada ne biliyim kayan her bir yıldıza sevinmemdir onları sinir eden şey
bilmediği halde ve istemeden yüzen bir kişi gibi olmak çok da kolay ve hoş değil aslında
düşünsene boğulmak istiyorsun aslında
kendini atmışsın denizin karanlık boşluğuna
yüzmeyi de bilmiyorsun en güzeli
ama boğulamıyorsun
ve sanki mecburiyetten yüzüyorsun

nasıl bir mecburiyet olabilir ki bu, yaşamaya mecburiyet mi
yalnızlığa mecburiyet mi
sevmeye mecburiyet mi yoksa
bu nasıl sevgi hem hiç normal değil
normal insanlar için hiçbir şeyin normal değil zaten

bir karıncayı düşün, kendini ne kadar kasarsa kassın taşıyabileceği ağırlık kendi ağırlığının elli katıyken
ki en güçlü hayvandır karınca bu anlamda
anlamadın yine dimi, nasıl anlatılır ki bu
fil ile karıncayı düşün bi istersen
hiçbir fil kendi ağırlığının elli kadını taşıyamaz ki
normal insanlar
ama bir karınca taşıyabilir
ben....

Simurg_b (Ö.D.)