Normal Hafıza Şiiri - Kamil Çağlar

Yapılması gereken günlük işlerimi,
hatta özel günleri bile aklımda tutabiliyordum!
Normal; kimileri için anormal,
bir hafızaya sahiptim.

Doğum günlerini unutmazdım mesela!

Sevdiğim kişilerin özel günlerini
unutmamak için çeşitli yardımlar aldığım,
çeşitli uygulamalar da yaptığım oluyordu.

Çoğunlukla ajandama not alıyordum.
O özel güne ait tarih sayfasını
kırmızıya boyayarak, ismini yazarak..
Bazen de, cep telefonumu kuruyordum.
Adı geçen tarih geldiğinde, zırıldıyordu.

Ben doksanların insanıydım!
Sevinçle girmiştim Milenyum’a.
Aslında, doksanların üzerimize bıraktığı
tedirginliği, korkuyu ve telaşı da taşıyordum,
kocaman bir merakla.

Yıkılan sınırları görmüştüm mesela!
Dayatılmış kalıpların hızla değiştiğini.
Çoğu insana nasip olmayan yüzyıl değişimini.
Hafızam bunu gayet net hatırlayabiliyordu.

Ama tahmin edilen bir gerçek de vardı.
Bunu hafızama sığdırmaya çalışıyordum.
İyiye mi gidiyorduk? Yoksa kötüye mi?
Bu kararsızlık ikilemi içinde dalgalanıyordu,
normal olduğunu sandığım hafızam!

Sadelik ve modern yaklaşımlara duyarlıydım.
Teknolojiye de müthiş bir bağımlılığım vardı.
Kalan yüzyılda beğenmediğim çok şeyler vardı.
Ezilen halklar vardı, aç bırakılan insanlar.
Yıkılan dünyalar vardı, yok edilen çocuklar mesela..
İşte bunlar normal hafızamı hiç cezbetmiyordu.

Hafızamı anormal bulanlar, anlam veremiyorlardı.
bir dursa da sevinsek misali, dinginlik arıyorlardı.
Ama normal hafızama sığdıramadığım bu olanları,
Şair böyle tarif ediyordu..şairane anlatıyordu!

12.03.2002 21.00