Noktayım Şiiri - Ramazan Ateş

Bir kağıt, birde kalem,
Kendimi yazacaktım.
Düşündüm istemeden,
Nasıl başlıyacaktım?

Kalem değdi kağıda,
Çizildi bir tek nokta,
Ne kalemi kaldıra bildim,
Ne de nokta çoğalmakta.

Demekki bu Dünya’da,
Nokta kadar bir şeyim,
Ben beni tanımazsam,
Kimden bir şey isteyim?

Ne kadar düşündüğümü,
Unuttum bilmiyorum.
Halen nokta kaldım,
Bir çizgi çizmiyorum.

Dedim kendi kendime,
Bu nokta sensin işte;
Varlığın değerin,
Ancak o nokta işte.

Karamsar olma diye,
Nasihat ediyorlar.
Koskoca bedenimle,
Noktayım bilmiyorlar.

Noktanın yarısı,
İçimdeki imandır;
İmanım olmasaydı,
Nokta bile yarımdı.

Noktayı küçümseme,
Mühimdir hayatında.
Anlamı çok büyüktür;
Tam yerine konursa.

Noktasız kalmıyalım,
Virgüle dönmeyelim.
Nokta bir ışık olsun,
Sakın ha sönmeyelim.

Hadi bir nokta koyup,
Bitireyim sözümü,
Küçük bir nokta diye,
Anlamazlar sözümü,
Oyarlar bak gözümü.

Ramazan Ateş/Enschede-17.1.2006