Noktasın Şiiri - Mehmet Tekmen

Karanlığa yolculuk,yok bu girdaptan çıkış.
Yetmez anlamak için,durup bir kere bakış.
Ağlamak kafi değil,pişmanlık fayda vermez.
Tüm gücünü toplasan,almaya elin ermez.

Oturup kendim yalnız,düşüncemle baş başa.
Anladım ki sonunda,baltayı vurdum taşa.
Geride hatıralar,kara kara lekeler.
Dil dönmez bazan durur,bazan sessiz kekeler.

Nerde, kim bilir onlar; iyi gün can dostları.
Şimdiden uzaklara,götürmüşler postları.
Hoş sohbetti hepisi,özledim ayrı ayrı,.
Dokunmadı bilinsin,hiç birisinin hayrı.

Naralar,savrulduğu; diyardan çıkıp gelen.
Bir nefes almak için,gölgelikte eğlenen.
Artık kalk yürü şimdi,zaman gelip çatmadan.
Kurtuluşun yolu ne,yüzen gemi batmadan.

Çağırır bir münadi,bekle ayakta sessiz.
Yıl değil asırlarca,hareketsiz ve hissiz.
Sonu olmayan yolun,başlangıcı var mı bul.
Ne emredilirse ki,baş tacı hemen kabul.

Cepheler değişiyor,ayrılığın zamanı.
Kader hükmünü koymuş,belli ki yok amanı.
Mazeretler geçersiz,artık son duraktasın.
Değişik bir âlemin,eşiğinde noktasın.