Noktamı Kaybettim Şiiri - Hülya Sancak

Varlıkla yokluk arasında bütün cümleler,
Yok olmak istedim, olamadım.
Bir satır boyu ilerliyorum sana doğru,
Noktamı kaybettim.
Ünlemle durdur beni,
Ben duramıyorum.

Bir nehirdir içinde yüzdüğüm,
Nehir oldum, aktım sana doğru...
Yönüm oldun,
Yolum oldun.
Çek setleri önüme durdur beni,
Baraj olsam da korkma,
İçimdedir tüm taşkınlarım.
Yıkmam duvarlarını...

Küçük bir sandalda taşıdığım elmasları,
Sakladım gece karanlığına.
Göstermedim, gösteremedim incilerimi,
Kaçaktım, kaçacaktım.
Noktamı kaybettim,
Kaçmadım işte kaçamadım.
Şimdi geminde kaçak bir yolcuyum,
Kaçtığım da sensin, kaçtığım da….
VARDIĞIM DA…..

Ben ben olmaktan çıktı,
Aynalara küstüm, kızdım kendime.
Büyük cümlelerimin altında ezildim.
Virgülümü de kaybettim,
Sana geldim...
Gelmek istemesem de geldim,
Aslında belki de bu değildi niyetim.
Neden sana geldim?
Ünlemler çek önüme,
Setlerim yıkıldı.
Sen duvarlar ör bana,
Durdur beni.
Bir nehirim şimdi sana akan,
Kendi başına duramayan....