Dinle sevdiğim, bu ayrılık saatidir.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Devamını Oku
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
dalganın havalandırdığı toz zerreleri arasından karanlığa saplanan ışık gibi şiir...
kutluyorum sayın uluç
Aynur Uluç şiirlerinde, belirgin olan bir şey vardır..
Onun şiirlerinde kişi ve mekan, bir fotoğraftan daha çok modern zamanların tablolarını andırır..
Uygarlığın, son yüzyıldaki niteliğinin ve bizi içine aldığı yaşam biçiminin, tahlili ve sorgulanması gibidir bu şiirler.
Tahlil ve sorgulama denilince elbet bir akli oluşu söylemiş oluyoruz ki bu değil aslında söylemek istediğimiz..Şairin, şiir boyunca ilhamın akışını denetimsiz bırakmaya gayret gösterdiği, hemen hemen kendiliğinden gelişen tahlil ve sorgulamalar bunlar..
Dolayısıyla düzen, düzenek, mekan veya insicamlı akli örgülerin eprimiş hali ile buluşuruz bu dizelerde.
Bir çok farklı fotoğrafın agrandisör vasıtasıyla aynı karenin içine düşürüldüğünü bile söyleyebiliriz..
Adorno; ''barınak, artık imkansızdır.'' derken ne söylüyordu..
Roman sanatı ve sonrasında sinema sanatı, insan tekine, asırlardır görülmemiş zihinsel bir yükleme yaptı son yüzyılda..
Artık,bir hayatın içinde, farklı zaviyelerden çekilmiş bir sürü hayat filmini yaşayabiliyoruz.
Bu yüklemeler belleklerimizde, mekanı evrensel boyuta taşıdı ve içimiz kabına sığamaz hale getirdi.
Zihinlerdeki bunca resim ve resimsel akış, klasik şiirin çektiği somut resimlerden farklı resimler oluşturuyor artık.
Bir şiire, arkafon olarak bir tek mekan yetmiyor.
Aşk zaten evrensel bir hızdı varoluşundan bu yana..
Artık hızlanmış akıl ona eşlik ediyor.Akıl sürekli patlayan flaşlarıyla, aşk'ın alacakaranlık gizemini alıyor elimizden.
Artık mekan, her yer haline dönüşüyor..Bir kişi,tek kişi olmaktan hızla çıkıyor..
Her yerde olmak hiç bir yerde olmamak sıkıntısını getiriyor.Herkes olmak, hiçkimse olamamak haline dönüşüyor..
Aşk, hızla bir sürü farklı yöne asılan vektörler arasından bileşkesini yakalamak istiyor.Sürekli patlayan akıl flaşlarından tedirgin aşk yeniden var olmak istiyor, kendinin yeni alacakaranlığını yaratmaya çalışıyor.
Şiir de bunun için var. Bu yeniden yaratımın doğum sancılarını büyük insanlık bedenine hissettirmek için var...
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta