Noksan Derece Şiiri - Hakkı Hakan Kaya

Duyuyor musun
canlanan doğanın sesini,
doğa katmışken harcına seni
şimdi binlerce tomurcuk açıyor,
hayat verdiğin dut ağacı
inadına büyüyor inadına yaşıyor,
senden kalan hayatı
ve
yüreğimin kırmızısına boyanmış
çilek kokuları
duyuyor musun
göz yaşlarımın sesini
anasından yeni doğmuş
buzağı yalnızlığı kesiyorum şimdi
ağlıyorum sanma sakın,
sana akıyorum kendimden bir parça

hayatın acılarını damıtırken
toprak bulaşmış ellerime
kızmıyorum isyan etmiyorum
sen kokan toprağa
ama
özlemler yürüyor
her geçen gün susuz toprak çatlıyor
ne uzaksın bana
ne de yakın
gözlerimde uçurumlar büyüyor

yine
arkası puslu bir sabah başlıyor,
geride bıraktığım karanlık geceden sonra.
oysa,
gecenin karanlığını tanıyana dek
hep gündüzlerin ışığı dolmuştu gözlerime
ve ellerimde
yüreğimden kopardığım beyaz sevda güvercinleri
gökyüzüne uçarken ihanetsiz
bakışlarımdan toplardı toprak yağmurunu

ne bir düzende ilerlerdi
hayattan kestiğim yaralarım
ne de
herkes gibi yanaklarımı ıslatır gözyaşlarım
bir meşe ağacının gövdesine sarılıpta
yaşama boğduğu gibi sarmaşığın
dolu dolu hiçliğin kollarıda
sarılıp boğmuş bedenimi
gözlerimde
idama giden mahkumun kayıtsız bakışları
yüreğimde
aşkını toprağa gömmüşlüğün acısı
ve içimde
bir yumru gibi genzimi tıkayan
yaşanamamışlıkların
kükürt kokulu baskısı

gelecek
loş bir ışık sadece
yine hayat
noksan derece! ! !