Nöbettinim senin Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Kat kat asumanda parlayan aysın
Yıldız olup yanında kalmayan yansın
Şavkın yer yüzüne vurunca senin
Çılgınca sana koşacak yine benim

Dargın bırakma karanlığı tut elinden
Bir sen anlarsın bulutların dilinden
Zarifettin durunca gök yüzünde senin
Karşında kar gibi eriyen yine benim

Yürüdükçe dağlara cerenler oynaşır
Gülü sümbülü senin ile oluşur
Uzun sürse gecen nöbettinim senin
Seni okşamak mürvetimdir benim

Denize baktıkça dalgalar kudurur
Aşkın mahşerimdir karşımda durur
Üzerinde kar beyazı gelinlik senin
Alamazsam seni o ak kefenimdir benim