Nöbette Şiiri - Elif Nida Özkan

Bir meydan gerek belki,
uçsuz bucaksız dümdüz!
kuyruğundan zehir akan düşman gerekli belki?
Geri çekildikçe durulan aklın,
peşine atlılar salmak gerekli
belki?

Bir topuz darbesi ve paramparça oldu aşk!
Kalkanlarda parlayan gölgeler kaçak,
yüzler ve kan ne dehşet rabbim...
Kılıç dediğin arşı oyup geldi içime,
ellerimi kaldırdım dünya geldi elime
Toprak kaygan koşmak deliliğin kendisi,
ardımda dolaşırken bir kılıcın nefesi!
Savaşta ve meydanda ne kadar kutsalsa gök,
bakmadığımız bir göz bakmadığımız bir gök.
Ama ateş yağmuru bak başladı tepemizde,
kuyularda kazsak girsek de en dibine,
bir çıkış arayacak sıkışıp kalacağız
Sığınaklar çökecek altında kalacağız!

Geçirip tırnaklarını çekilecek içimizden,
siren sesleriyle kamçılanan gökten,
toprağı kaldırıp bir umut mu arasak?
O telaşla kıvranıp bir ele mi tutunsak?
Hikayenin sonunu en baştan yazıyoruz,
buzdan şarkılar yazıp hepsini kırıyoruz.
Sığınaklar çöküyor...
Altında kalıyoruz...

Bağırıyor birimiz birazcık su getirin!
Aşkıma su getirin!
Ömrüme su getirin!

Aşkıma su
Ömrüme su
Dağılıyor
Yaralarımızın arasında
Yaralılarımızın arasında
Dolaşıyor
Zaman
Geri çekildikçe
Akıl
Durulmuyor...