Nöbetçi Ranza Şiiri - Haydar Güner

Bugün yine
Aynı yastığa baş koymadık
Sen öteki koğuşta,
Ben avlunun kıyısında —
Geceden eksik, sabahtan uzak

İkimizin arası
Bir turnike sesi kadar
Bir volta adımı kadar uzak

Ama özlem dediğin
Çeyrek ekmekle paylaşılır bazen
Yine de doymam

Nöbetçi ranzadayım
İçimde nöbetçi bir dua
Ne tam uyanığım
Ne tamamen düşteyim

Zaman burada
Gecikmiş bir ziyaretçi gibi
Kapının önünde bekler
Saatin akrebi bile
Usulca yürür —
Fark edilmemek için

Kilit sesinden tanırım geceyi
Her “şak” bir anıyı keser ortasından
Ayak seslerinden bilirim hüznü
Ve gözlerinden —
Sen daha gelmeden
Anlarım kaç gece ağladığını

“Bugün nasılsın?”
demek için mektup yazılmaz, bilirim
Ama ben yazıyorum
Bir çay kaşığı umut bırakıyorum sabaha
Görürsen karıştır, iç
Isıtır belki içini
Kırılmasın sesin

Bazen bir kelime
Sürgünü bitirir
Bir çay demliğiyle gelir özgürlük
Buharında saklıdır sevda
Ekmek sırasından seslenir belki
Ya da tel dolaptan

Nöbetçi ranzada tutulur
Bir şairin uykusu
Ve orada başlar
Adı konmamış isyanlar

Sürülmüş cümleler
Duvar aralarına sıkışmış heceler
Birer mermi gibi
Sıralanır dudak ucunda

Gözlerin —
Bir yangın yeridir şimdi
Küllerini biliyorum
Bir gece daha eksilse de
Bir gülüş daha artar yarına

Sen hep aynı cümleyle gelirsin rüyama:
“Geçecek.”

Ve ben
Nöbetçi ranzada
Her gece seni
Bir çay kaşığı umutla beklerim