Nöbet Başında Şiiri - Muhittin Alaca

Gecenin bir vaktinde kalkıp nöbete dururken;
Ayaz gecelerinde Ankara’nın, herkes uykuda.
Sadece silahım arkadaş, sadece silahım sırdaş.
Soğuk mıknatıs gibi insanı çekerken;
Neler gelip geçmez aklımdan, neler?
Geçmiş ve geleceğe ait gerçekler, düşler.
Alıp götürürler beni nöbet başında.

Ankara Kalesi, Atakule gibi dimdik ayaktayım.
Fakat hangi âlemlere mevzilendiğimi bir ben bilirim.
Bazen burada, bazen çok uzaklardayım.
Ben nöbetteyken, ayrı iklimlerde gezinirim.

Ne aşka vaktim var, ne hasret çekmeye gücüm.
Yalnız kaldığımda, cümlesi ediyor hücum.
Molaya ihtiyacım var, yorgunum yorgun.
Zaman tabibine postaladım, tüm heyecanları.

Gece ıssız, gece soğuk, gece ağırdan takınıyor.
Bizim Mehmet Abi etrafına bakınıyor.
Mehmetçik de demiyorum biz kartlara,
Yaş almış başını gidiyor.

Yaban atı gibi, koşarak geçiyor yıllar.
Yıllar revân, yıllar rüzgâr, yıllar bulut,
Bir bir canlanıyor karşımda anılar,
Unutabilirsen, gel de unut.

Ankara’nın gelinliği kar, örtüsü bozkır.
Aklıma yâr düştü, saçlarıma kır.
Derinden bir ah çekip de haykır!
Deli gönlüm yine nöbet başında.

Kocatepe’de okunuyor ezan.
Kuruldu divân, açıldı mizan.
Muhakeme eder kendini vicdan.
Nöbette yalnız kaldığım zaman;
Sadece silahım arkadaş, sadece silahım sırdaş.

Birazdan şafak sökecek, şehir uyanacak.
Alıp başını yürüyecek bin dert, bin keder.
İçimdeki duygular ise; uyuyacak,
Yarın geceki nöbete kadar.

Zaman çarkları dönüp duracak,
Beklediğim gün gelip çatacak.
Güneş bir gün şu tepenin ardından,
Daha parlak doğacak.

Artık gözyaşların duracak anneciğim.
Ayrılığa, gurbete vize vermeyeceğim.
Temelli düreceğim defterini, çıkıp geleceğim.
Sonrası; kimbilir hangi süprizlere gebe,
Fıstık gibi sandığım bir hayat.
Elveda askerlik, elveda nöbet,
Ve elveda arkadaşım diyeceğim.