Nöbet Şiiri - Leyla Özercan

Koca bir şehirdi dizlerimde uyuttuğum bu gece
Yıldızlardan bir yorgandı,örttüğüm üzerine.
Ninnilerce söylediğim sessizliğin ezgisiydi.
Kollarımda avuttuğum küçük bir bebekti gece…
Sarıldıkça huysuzlaşan,sarıldıkça şımaran.
Kocaman şehrin küçük insanlarıydı,ninnilerce yitiveren
Dizelerimden sonsuzluğa akıveren bir yitiklikti yaşanan.
Dolunaydı,saçlarını okşarken masallar anlattığım:
Uzak şehirlerin,uzak insanların masallarını anlatırken
uyuttuğum…
Rüzgardı,esintiler boyu anılarımı taşıyan uykusuzluğuma.
Başka diyarlardan alıp getirdiği,yaşanmışlarımdı
bir türlü uyutamadığım..
Ve belirsizlik yüklü yaşanacaklardı,kollarıma sığmayan
Ayrılık ezgileriydi sessizliğin üzerine söylenen…
Kurgularımdı,uykusuzluk nöbetlerine eşlik eden
ayrımsamaksızın.
Şimdi nöbetlerce gece vardı,yudumladığım uykusuz,
Ve uykularca dolunay,uykularca şehir vardı,
nöbetini tuttuğum gecelerce! …