Nöbet Şiiri - Zeynel Beksaç

Nöbet

Bir ışık olmaya
Adam gibi sevmeye
Yemin etmişti bir kez

Ardına hiç bakmadan
Düştü yollara
Mevsimlere aldırmadan
Yol işaretlerini umursamadan
Yürüdü
Bir ışık olacaktı
Minnacık da olsa

Bir ışık olmanın peşinden yürüdü hep
Yollar kaygan yollar tuzak
Yollar çelme yollar bulutsu
Yürüdü o
Onuruna gölge düşürmeden
Dilleri sevdi anadilinle övünç duydu
Başı dik sesi gür
Rumeli’de loş ışıklarda
Yol aldı
Dağ tepe aştı
Tek başına kalabalık
Tek başına yeterli olduğunun bilinciyle
Öyle ya
Kavak gibi büyümenin
Bir işe yaramayacağını
İt gibi bir tek baş sallamanın
İnsana yakışmayacağını
Unutmuş değildi

Yürüdü ki
Yollarda nice masalsı yüzler
Gölgede geviş getiren nice enteller
Kılıbıklar kuyruğunda bekleyen
Niceleri vardı

Bir ışık olmak için yola devam etti
Daha da kararlı adımlarla yürüdü
İnsan olmanın hazıyla
Yürüdü

Minnacık bir ışık olmak için

Zeynel BEKSAÇ