Nöbet Şiiri - İzzet Kocadağ

Nöbetteyim bu gece; kar, tipi aldırmadan,
Yüzümü lime lime, doğruyor keskin ayaz.
Koruluk kar altında, arası kara zindan,
Buzdan sarkıt kuşanmış, tel örgüler bembeyaz.

Nefesim duman duman, kirpiklerim donuyor,
Kara kış tüm gücüyle, direncimi sınıyor.
Aklım o hayırsızda, hala içim yanıyor,
Ne zaman söner bilmem, içimdeki bu alaz?

İn, cin uykuya dalmış, bir ben varım nöbette,
Uzakta düdük sesi, bir de tertip elbette.
Postalım kar içinde, gözüm bir siluette,
Onu görür gibiyim, dalıp hayale biraz.

Oysa ki biliyorum, her şeyin bittiğini;
Ardına hiç bakmadan, el olup gittiğini.
Bir gönül anlamıyor, umudun yittiğini,
Ne desem dinlemiyor, kar etmiyor hiç bir söz.

Asker ağlamaz derler, yalan vallahi yalan!
İşte ben ağlıyorum; ne gören var, ne bilen,
Bu saatte bir sensin, hüznüme şahit olan,
Sırdaşımsın Bilecik, dosta ihanet olmaz.

14 Aralık 1990 - Bilecik