Nizâm ı Hulûl Şiiri - Feyz Kariha

içimdeki atın şah damarında patlamaya hazır bir koşu...

koştur beni
kavruk bir benizle suya doğru
elinden dikeni alınmış bir gül gibi savunmasız
azarla
sitem et
beni kimsesizliğin başından ölüme yolla
çocuklar gelince, bahçene gülümse
bak insandaki güzelliğe
ellerine gözlerine bir bebek tazeliginde
mevc dolu ana rahmine

bazen kırılıyoruz orta yerinden çağın
bu, çocukları açıklamana engel olmuyor
çünkü pek edna çatışıyor aşk ve insan
kalbimiz secdede harabelerle
sokaklardan gece gecerken
gözlerimi böyle yırtma ben de körüm
bir ekmeğin ayrılığında
bir başagın suya küsüşünde doymuyorum
kalemin imparatoru
beni as, beni burcunda sallandır
süleymaniyeden kabataşa
çini devrildi , turist güldü, tramvaylar hoba!

imreniyorum, insanlar ölüyor
ölüyor her şey, biz hala öküş
habitustan geliyor , sırtını dinliyorum
evet habitustan bu öksürüş
hasta benizli solgun bayar
herkesin bir adı yok
herkesin tek duası
biraz çocuk biraz aşk biraz anne biraz ihtiyar...

çağır beni
senin ağzın bir gece baskınıdır
sesinde ormanın şehv ettiği şecer
cağır beni
senin sesin kirli bir yaşamdır
suskun çölün karnından suyu çalan gelincik
zırhını delerse çağır beni
gelirim
içimdeki atın şah damarında patlamaya hazır bir koşu ile
kavuştur beni
sadrındaki ağrıya
ölümün bilinciyle...