Niyetim Şiiri - Sessiz Harf

Niyetim, bir tomurcuk gibi açmaktı,
Karanlığa güneş olmaktı,
Rüzgâra söz geçiren bir fısıltı,
Küller içinde doğan bir sabah olmaktı.

Görmedim sınırları,
İyilikle kötülüğün el sıkıştığı o ince çizgiyi.
Bir adım attım — doğru sandım,
Sonra gölgem bile benden kaçtı.

Bilgelik dedim,
Her şeyi bilmenin ağırlığına yenik düştüm.
Merhamet sandım,
Kendimden vazgeçmenin erdem olduğunu düşündüm.

Ama…
İyi niyetin peşine düşerken,
Kendi kalbimi unuttum.
Bir çiçek solarken suyun bile suçlanacağını,
Kötülüğün bazen iyi bir niyetin gölgesinde büyüdüğünü…

Niyetim güzeldi,
Ama dünya aynalara benzer,
Kırılırken bile yansımaya devam eder.

Sence de bazen en güzel niyetler,
En sert duvarlara mı çarpar?