Niye Gittin ki? Şiiri - Ferdi Teyfur

Öksüz kaldı ellerimdeki ellerinin sıcaklığı.
Gözlerim gülümsetmiyor artık
Ela bakışlarını arayan yüzümü.
Niye gittin ki?

Daha mevsim ilkbahardı bende.
Daha filizlenecek dallarım vardı.
Erguvanlar ve menekşeler vardı..
Daha yeni uyanmıştı kuşlar yuvalarından.
Niye terk ettin ki, umarsızca kanatları kırılan bir serçe misali.
Gelmedin bir gün yuvana. Gittin…
Daha ellerimden tutacak,
Gözlerimi öpecek
Ve bana baba dedirtecektin.
Sabahları günaydınım,
Geceleri koynunda uyuduğum,
Ve en güzel masalların kahramanı olacaktın.
Düşlerimde hiçbir yere gitmeyecek,
Hep benimle kalacak ve koruyacaktın.
Yalnızlık ve sensizlik denen acınası korkularımdan.

Baba…

Ben ölümü böyle bilmezdim.
Hani tatmakta istemezdim.
Daha mevsim baharken küçücük kalbimde,
Avuçlarımda teninin kokusu kaldı.
Ve ben hep geceleri seni beklerdim penceremin önünde.
Araladığımda perdeleri,
O soğuk gecelerin karanlığında sesin sanırdım,
Yoldan geçen her sesi.
Ve kalbim minicik adımlar atardı
Merdivenlerden inen ve merdivenlerden çıkan
Her ayak sesinde.
Niye gittin ki?
Kimsenin bilmediği o dünyaya.
Elveda derken gözlerimdeki bırakma deyişlerim yetersiz kaldı.
Kalbim çığlık attı baba ama kimse duymadı.
Sen bilmezsin ama ben seni hep kıskanırdım.
Dokunsun istemezdim başka küçük eller eline.
Gözlerinin renklerini çalmasın başka küçük gözler.
Ben seni hep özlerdim baba, yanımdayken bile.
Gözlerin dalsın istemezdim.
Ellerin bıraksın istemezdim bir an olsun.

Hava buz kesmiş, kalbim mevsimlerden ilkbahardı baba.
Ben perdeleri aralardım umutlarımın ışığı odaya dolsun diye.
ve sen avuçlarını açardın ve sen gülümserdin, gökkuşağım olurdun.
ve ben uçsuz bucaksız maviliklerinde senin, yeşil
ve kahverengi tadında gözlerinde kaybolurdum.
Ve ben seni hep özledim be baba.
Yanımdayken bile…

Neden konuşmuyorsun artık bir kez olsun.
Neden gelmiyorsun düşlerime.
Oysa gelsen ve görsen gözlerimdeki seni,
Açsam sana kalbimi ve hiç kimsenin bilmediği bir yerde
Sakladığımı bilsen ve ağlasan önce benimle sonra gülsen.
Mavinin ve yeşilin ve kahverenginin tonlarını çaldığın gözlerinden
Kömür karası gözlerime baksan.
Ve ben kıskansam seni küçük ellerden
Bir kez daha çalsam gülüşlerini başka küçük gülüşlere inat.
Benim desem sana.
Babam desem.
ve bir kabus olsa ayrılık ve ben uyansam.
Göstersen bana bulutların rengini.
Hani dokunsam bir kez olsun gökkuşağına
ve ben artık koşmasam bir siyah beyaz fotoğrafın içinde
Düşmesem, kanamasa artık bir yanım…

Baba,
ben en çok düşlerimde seninleydim.
Terinin kokusu en derin uykularıma sinerdi.
Sen yürürdün ve ben seni koklardım…

Şimdi mevsim sonbahar baba.
Gözlerimde sana dair uçurum kenarında göz yaşları.
Gözlerimde gözlerinin sureti
ve tüm patika yollarda ayak seslerin
ve perdelerimde ışığın kırıntıları
Ve kalbimde terk edilmiş bir çocuğun öksüz bakışları.

Hep uzaklara bakarım şimdi baba.
Göremediğim ama senin oralarda bir yerde olduğunu bildiğim uzaklara
Niye gittin ki baba.
Kendini özletmenin sırasımıydı.
Ne vardı sanki burada kalsaydın.
Günaydınım olsaydın ve geceleri masallardaki en kahramanım.
Ben yine merdivenlerdeki adımları sen sansaydım
Ve sen kapıyı çalıp ela ela bana baksaydın
Terini koklasaydım ve ellerimi avuçlayan ellerin olsaydı
En büyük armağanın.

Gidince canımı çok yaktın baba.
Ama olsun ben yine saklarım gözlerimde, gözlerinin ela gülümseyişlerini.
Yine öperim her bayram ellerinden.
Ve sana el sallarım her merdivenden çıkışlarında.
Yinede seni severim sen gelmesende…