Niye Böyle Geç Kaldın

Kendini anlamadığını; onu neyin mutlu edeceğini,içindeki boşluğu neyin dolduracağını,her sabah işe giderken aynı basamakları inip,aynı ağaçları seyredip,aynı kalkış saatlerinde,aynı yolcuların bulunduğu,tampon numarası aynı otobüslerde,aynı koltukta seyahat ettiği bir günde anladı...Acı derdi hep.Acıyı bildiği şey sanırdı.Anladı.Acının bilmediği bir yanı vardı.Onun bildikleri yaşadıkları başkaydı.Ya da acı kendini hep yenileniliyordu,değişiyordu...O hep onun içinde biliyordu kendini.Bir eksik vardı.Onu sevgiyle yokedebilirim diyordu.Onca karmaşa içinde bile hep sevdi...Sevgisine diyet istemeden sevdi...Birgün sevgi bu olmamalı diye düşündü.Bir eksik vardı.O eksik onu hep acıtıyordu.Sevgi diyet istiyordu.

''Günler gitgide kısalıyor,
yağmurlar başlamak üzre.
Kapım ardına kadar açık bekledi seni.
Niye böyle geç kaldın? ''

diyordu şair...Şiirin bu dizeleriyle sarsıldı...Sordu durdu...Niye böyle geç kaldın...Niye böyle geç kaldın...
Anlam neydi...Peki ya mutluluk...Mutluluk bunları aklından geçirdiği an mı...Mutluluk birşeyin eksik olduğunu anladığı an mı.Evet acıyordu; sızlanmadan,ahlanıp vahlanmadan acıyordu...Şimdi içinde hissettiği şeyden memnundu.O imkansızdı ama,hep birşeyler öğretiyordu,yabancı değildi ona.Zaman acıyı ona imkansızlarla getirmişti.O acı onu hep alıp biryerlere götürdü...Sonunu hiç düşünmediği bir yolculuktu bu sanki.Ve öylesine sevdi ki bu yolculuğu.Her molada biraz daha tanımaya,anlamaya çalıştı.Düş dedi...Gülümsedi...Kendini kendinde hissetti ve O'nu.O'nu Hissetti.Birkaç damla döküldü yanaklarından dudaklarına....Tuzunu sevdi...Mutluluk acıyı hissettiği an mı....Acının en yontulmuş yanı mı mutluluk...Ve mutluluk neydi kararını verdi.O olmazsa olmazdı; çünkü kısacıktı ömür dediği.Belki kendince yaşayacak,bir biçim ve şekil verecekti ona.Onunla bir yön bulacaktı,denge kuracaktı dengesizlikler içinde.Bunu kim anlayabir,kime anlatabilirdi ki.Hesapsızca...İncitmeden...İncinmeden....Kendince...Kirlenmiş bir dünyada,kirlenmemiş şeyler de vardı.O, bu küçücük mutluluğu çok sevdi...
Alıntı:N.HİKMET