Niyazi Özbek Şiirleri - Şair Niyazi Özbek

Eski ve tanınan bir şarkıyı duymuş gibi olurdum
Susamlık tepesinden Burdur’a her baktığımda…
Tam karşımdaki yalçın tepelerin gölgesinde
Su kenarına uzanmış edalı bir uyuyan
Yemyeşil pembe entarisi de mavi gölde ıslanmış…

Merhametsiz, uçarı korkulardan içtim
Paslı sokak lambalarında astım gençliğimi
Manasız son arzularım hiç olmadı benim
Mavi düşlerim vardı sadece, görülmeyi bekleyen…

Yorgun bakışlar yükledim kendi tozlu kirpiklerime

Kar başlıyor yavaşça Katrancık dağında
İnerken dağların omuzlarından eteklerine
Cemre rüzgarı savurur tanelerini
Tek tek dağıtır ovaya, hiç üşenmez.
Üçtepelere, Susuz’a, Kızılsu’ya,
Hatta Deliktaş’a suyun başına

Anlatamam biliyorum…
Kar taneleri gibi savrulsa da zihnimde kelimeler
Çaresiz çırpınışlarıdır aslında yüreğimin
Her kalp atımında zamanla inatlaşması
Tükenmişliği yudumlamasıdır her damlada
Alevler arasındaki yüreğime serpilen…

Yazılmamış takvimlerde saklı eylül vuslatı
Abra olmuşsun yaşam kefemde.
Dağ yürüdü, su uyudu; denkleşmedi ibresi
Sensizlik, umutlarımın idam celsesi…

Dalından koparılmış yaprak gibi çaresizim

Özgürdür,
Topaç çevirmiş çocukluğumuz
Yanılmıştır,
Renklere kanan ilkgençlik
Bilgedir,
Adı HAZAN,

Ölüm bize hep uzaktan esti, sanki tatlı bir rüzgar
Düşün, ne kalacak elimizde nedir kar
Meyvesi ermiş ağaçtaki sararan birer yaprağız
Korkma, acı önce gelir, ölümde sevinç var…

Kendini avuttuğun yalanlar kadar gerçeksin