Niyazi Mısri yi anarken düşündürdükleri!

“Derman aradım derdime, derdim bana derman imiş.
Burhan aradım aslıma, aslım bana burhan imiş” derken neleri şerh ediyor
Şimdi bu mısralar zaman ve mekana kayıtlı olabilir mi?

Her dem insana, hakikate
Dokunmaz mı? Peki, ne söylüyor: hastayım ve hastalığıma ilaç arıyorum,
tedavi olmak istiyorum; derdime derman, yaralarıma merhem..Meğerse yanlış yapıyormuşum; derdimi ortadan kaldırmak değil, derdimin kendisi derman imiş

Nasıl bir derttir bu?
Diş ağrısı, mide ağrısı değildir bu; asıl derttir
İnsanın asliyla, bütünlüğüyle, hakikatiyle yaşadığı yabancılık
Burhab; delil demek, insanın varlığına işaret, “Varoluşumu belirleyen, altını çizen delil ve işaretler peşindeyim” diyor

Var olayım, var olduğumu hissedeyim
Meğerse varlığım ‘ aslım’ da gizliymiş; kopup geldiğim ruh’ta bütünlükte
Şu dünyanın ara sokaklarında değil, içimde/ kendimde aramalıymışım delil ve işaretleri

“Sağı solu gözler idim, dost yüzünü görsem deyü.
Ben taşrada arar iken, ol can içinde can imiş” Muhşeşem bir ilahiyatı içeriyor
Allah’ı sağda solda, dışarda, medrese formu içinde; merkezde değil de taşra kıyılarda aramanın beyhudeliğine işaret ediyor

Dost yüzü, yani can, dışarda değil
Canın bizzatihi kendiside, içinde aranacağını beyan ediyor
Nasıl buyuruyordu Allah? “Ben kendi ruhumdan üfledim size. Size şah damarınızdan daha yakınım”

Allah’ın varlığı yaratıp sonra bir kenara
Çekildiğini düşünürseniz, allah ve varlık ayrımını yapmış olursunuz
“Hayır”, diyor Mısri, “ben ve allah diye bir ayrım yok. Ben O’ndan gayri değilim, O’nun tecellisi olarak varım”

Bu anlam üzere bakarsak ben ve başkası ayrımı kalmaz.
Hadis-i kudsinin “Kullarım güzel amellerle bana yaklaştıklarında onların gören
gözleri, tutan elleri, yürüyen ayakları, duyan kulakları olurum” açılımıyle bütünleşiyor