***Niyazi*** Şiiri - Rukiye Küçük

Alev alev yanan bir ocağın ortasına düşersen, aralık kapılardan
Şubat ayazı vız gelir yanan ciğerlerine
Derisi dağlandıkça bir nebze özünden dönmezken kul Nesimi
Bu üryan duruş kimin mirası sana
Atan kim, ecdadın hani
Ki el etek öpmek sana göre mi
Kazma küreği çoktan yakmadın mı Niyazi
Kurbanın olam bırak gayrı niyazı

Bal diye içtiğin her yudum zehir
Okyanus bildiğin akıp giden bir nehir
Başımda demli mi demli bir efkar
Onuru kayıp bir ülkenin mecburi neferiyim
Gözlerde bilinmez bir telaş
Dudakları boğazlıyor bu ecnebi sükut
Ki en kıdemli rütbesinde yalnızlık
Aşka sala okumak sana mı kaldı Niyazi
Kurbanın olam bitir gayrı bu nazı

Mişli geçmiş zamanlar ayan beyan ortada
Savrulup gidiyoruz bilinmez bir vahada
Ağzımız hem sütten hem yoğurttan yanık
Öldürmeyen Allah öldürmüyorda
Takvimden düşen yapraklara yazık
Ki günbegün sarıyorken bu usulsüz yokluk
Puştluğa akıl fikir ermiyor be Niyazi
Kurbanın olam susturma çalan sazı

Herkes kendinden pişman
Herkes en çok kendine düşman
Cümleler yavan,susuşlar rahvan
Rahmet yerine zulüm yağıyor gökten
Şen şakrak günlerin cellatları ortada
Kahpelik kol geziyor, soysuzluk son safhada
Ki zülfikar lazım cellatların boynuna
Bir it dalaşıdır gidiyorken niyazi
Kurbanın olam çevirme artık kazı

Okumakla, yazmakla çözülmüyor bilmece
Adamlık başka zenaat
Ne mektep tanıyor nede medrese
Cehalet dediğin en çok alimlerde var
Ki bu yüzden değilmidir cennet iblise ebediyen dar
Bir kez huzurdan kovulmaya gör
Cehennemde dönüş bileti satılmıyor niyazi
Kurbanın olam kışa döndürme yazı

Aklıma mukayyet ol Niyazi
Attırma şalteri