Niyaz Şiiri - Ayşe İkram Altıner

Her şeyi bıraktım hissiz bir ağlayışlayım.
Tanıştığım yalnızlığımla şimdi paramparçayım.
Öyle acıyor ki içimde büyüyen şiirin dikenleri
Damarlarım yangın yeri, kalbim patlayacak gibi
Uçurumda görüp kurtarmaya çalıştığım herkesin,
Düşerken seyrediyorum beni ittiklerini.

Susmanın zehriyle bilenmiş gözlerim
Beni söndüren o ateşin külüyle yanıyorum
Ruhumu soyuyor düşlerden umduğum medetlerim
Yanıyorum
Nasıl anlatmalı bilmem, yanıyorum
Gözlerim darağacında, kendimle dost değilim

Sığınacak bir yerim de kalmadı,
Kırılmış gövdem tüm hikayeler ardında
Ama bildiğin var biliyorum
Ahım da yok kimseye kendimedir ne sitemim varsa
Bir emanet olarak 21 gram ağırlığında
Hatırlamayı beklediğim bir sözün yükünü taşıyorum

Çekilmek istiyorum dünyanın kirinden, pasından
Kendi karanlığım zaten yetiyorken boğulmama,
İçimden içimi al ve ne olur artık kurtar beni.
Ne bir mezarım ne de bir gökyüzüm var
Tüm günahlarıma rağmen
Beni her yerimden örter misin Yarabbi?

02:32, 15.08.2022