Şol gökleri kaldıranın,
Donatarak dolduranın,
“Ol! ” Deyince olduranın,
Doksan dokuz adı ile...
Ulu Çalap! Serim, bağrım od gayrı.
Avuç açsam dua dua el yanar.
Özüm işit, sözüm bana yad gayrı,
Feryâdıma aşk elinden dil yanar.
“Çek” Buyurdun zâhir bana bu derdi.
Ben çektikçe hasım yerdi, dost yerdi…
Aciz nefsim evvel, âhir öderdi.
Vebâlime şeydâ bilen gül yanar.
Medet Yâ Hû çöz bu zulmet bağını,
Yaz bahtıma hande-i gül çağını.
Sabra verdim genç ömrümün çoğunu,
Ahvâlime umman tozar, yel yanar.
(01.07.2013)
Bahadır ÇelikbaşKayıt Tarihi : 3.7.2013 22:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!