Niyaz Şiiri - Mehmet Tekmen

Düşüncemde bir boşluk,her yön şimdi karanlık.
Geçmiş zamana baktım,hepsi toplam bir anlık.
Uzun sanmıştım ömrü,yanılgılar yumağı.
Bir avuçta bitirdim,coşkun akan ırmağı.

Yıllar aldatıcıymış,hoş dilekle başlayan.
Kalmadı yer yüzünde,hali anıp ağlayan.
Uzak diyarda yaşar,her zerre bedenimde.
Bunca çalışma gayret,fayda yok emeğimde.

Zayi olmuş bir tarih,önümde hesap sorar.
Mazinin en başında,bilinmez neyi arar.
Değişmeyen hayatta,görülmedik ne kaldı.
Zaman denen silindir,ezdi altına aldı.

Ölçülüp paylaşılmış,yer küre kime yeter.
Zannetme ki sulamış,bu toprağı akan ter.
Adım atmak ne mümkün,uzaya gitmek gerek.
Yokluğun feryadına,dayanmaz hiç bir yürek.

Giderken selam söyle,memnun olur yıldızlar.
Parlar gün ışığında,bıraktığın yaldızlar.
Bakma hesap sorana,menzile doğru yürü.
Gitmezse ayakların,dikenli yolda sürü.

Varacaksın nihayet,hasret sona erecek.
Hayalde olmayanı,gözler orda görecek.
Akıl ermez diyorsan,o da bir yaratıktır.
Hayat sona erince,mezarlıkta atıktır.

Düzende hata olmaz,zamanda tehir yoktur.
Acelem yok diyenle,mühlet isteyen çoktur.
Güvenme bu haline,haller çeşit çeşittir.
Vazgeçmediğin dünya,âhirete geçittir.

Varlık zenginliğine,bakma çabuk kaybolur.
Yokluklar âleminde,kendine bir yer bulur.
Göz görürken deftere,iyi hallerini yaz.
Boşa gitmez elbette,Allah'a olan niyaz.