Nisyan / Nesir Şiiri - Taş İskele

Nisyandan nisyana bir yol bu, ey nefsim…
Korkun yersiz.
Hem de yurtsuz.
Piç demiyorum,
piçler günahtan peyda,
masumiyettir aslı/nda. 

Korkum da piç,
İsyandan peyda, günahkârım ben.
*
Ey Nisan,
Eylül sonrası vizyonda hürriyetine kavuşmuş,
meyhane müziklerine damar dedim.
Darbeler indirdim n/isyana.
Damarlarımı kestim, sığındım akan sıcak kana.
Set oldu müzik, içimideki aslıma.
Müzik setlerinde Aslı eyledim sevdamı,
Kerem oldum sevdama..

Kerem etsin istedim, Aslı’m bana.

“Yine Nisan yağmurunda ıslanacağım
Yine sensiz bulutlarla dertleşeceğim.”

Oysa aslımı bilseydim,
keremim ilk kendime olurdu.
*
Bir yol ki, iki bilinmez arasında, bir denklemdeyim.
Bilinmeyen sayısı, denklem sayısından az, 
çözümsüz denklem. 

İlk kendimi unutmadım mı Bezm-î Elest’ten bu yana.
Sonra tüm âlemi unutmayacağım mı, Ruz-î Mahşer’de.
İki bilinmez arası 'yaşamak' denklemindeyim.
*
Döngüsü bahar olan ey Nisan,
Islat saçlarımı,
Bana anlamdaşını unutturma.
Aldanışımı hatırlatsın,
maziyi atiye bana bana.
Unutturma,
adı Eylül, sıfatı hazan olanı.
Son’a varacak, baharı,
Sonbaharı...
*
Bahar da olsa son’u hatırladığım an,
çiğliğimin buğusundan,
çiyler düşer yüreğime,
zamansız.

Ölmeden ölmek mi olsun adı?
Geçelim.
Unutulduğumu unutturma da,
unuttuğuma nimbusları çağrışım eyle.
Gürlesin içim, yağsın gözlerime.

“bir avuç toprak,
biraz da suyum ben,
neyimle övüneyim,
işte buyum ben.” desin,

içimdeki Bizim Yunus,
kalmasın susuz.
*
Sabırsızlığımı bir balık yutsun,
Nisyandaki cehaletim bilsin ki,
On Muharrem’e sabitlenmiş takvim.
Vahşet / bayram bir arada dünya…
 
Taş’sın içim, çamur olsun.
Beni ilk içimde kuyulasın, unuttuğum ne varsa.
Çamur’u, unuttuklarıma çağrışım eylesin
duru su,
kuru toprak.
*
Bak,
An’dan öncesi, büründü geçmiş zamanlı kipe, unuttu an’ı.
Eylül’ün gözü yolda, bekler Nisan’ı.
Korozyona dirençli sandım benliğimi,
unuttum Eylül’ü.

Oysa sen Eylül’sün, Nisan.                
*
Geldiği yolu,
Gideceği yolu nisyan…

Nisyandan nisyana bir yolcudur,

İnsan!...