Nisyan Şiiri - Ahmet Yıldırımtepe

Aylar var ki yeryüzü karanlık zindan gibi
Feryatlar deler göğü gözyaşı tufan gibi

Bir cellat mil çekiyor gözlerine güneşin
Ölü doğmuş anneni emziriyor kardeşin

Ay ve yıldızlar mahzun ışıksız darmadağın
Kefen diye biçilmiş sarıldığın kundağın

Avunduğun yalancı emzik de kana düşmüş
Bu zulmün şiirini yazmak da bana düşmüş

Hicabın mürekkebi deliyor kağıdımı
Bir Nemrut ateşinde kim yakar ağıdımı

Ben miyim söyle bana bu günahın hamalı
Kirlenmiş cesedimi bebekler yıkamalı

Benliğim alev almış tütüyor duman duman
Takvimleri asmışlar saatler ahir zaman

Mahzun çocuk ruhumun kanıyorken dizleri
İzbe, girift yollarda yalın ayak izleri

Kan sızıyor yollara ceset dolu poşetten
Ben de aldım payımı bu hisseli vahşetten

Taş kesilmiş yürekler dil kında paslı bıçak
Kanayan yüreğimi hangi tabip saracak

Henüz koyamamışken anneciği adını
Bir gül gibi bırakır makbere evladını

İlk beşiği o mezar bombayla kazılıyor
Tanınsın diye adı koluna yazılıyor

Vampirler kan emerken sadece bakılıyor
Üstü açık tabutun çivisi çakılıyor

Kimliklerden azade kayıtsız yaşıyorum
Milyonlarca ölüyü sırtımda taşıyorum

Ebabil beklemeyin şimdi değil zamanı
Nisyan âdeme mahsus, bu onun imtihanı