Nisyan Şiiri - Mehmet Çakır

Ayrılıklar büyütüyor sevdayı,
Bir başka seviyor özlüyor insan.
Asra bedel günü, haftası, ayı,
Çılgınca vuslatı gözlüyor insan.
Ne mümkün vazgeçmek ne mümkün nisyan…

Hasretin kurşunu kalpten vursa da,
Ayrı kalmak umudunu kırsa da,
İçinde bir ateş yanıp dursa da,
Her dem acısını gizliyor insan.
Ne mümkün boş vermek ne mümkün nisyan…

Bazen bir şarkıda dalar gidersin,
Yaşlar akıtarak bedel ödersin,
Keşke o günlere dönseydim dersin,
Hayalle maziyi izliyor insan,
Ne mümkün vazgeçmek ne mümkün nisyan…

İçerde yanarsın üşürken dışta,
Ateşe düşersin ayazda kışta,
Alevler içinde her çırpınışta,
Kalpte yarasını közlüyor insan.
Ne mümkün boş vermek ne mümkün nisyan…

Açlığını gören bırak tok sansın,
Onun yokluğunda her dem noksansın,
Sürünmek nedir ki yerle yeksansın,
Acıdan yerleri dizliyor insan.
Ne mümkün vazgeçmek ne mümkün nisyan…

Anılar katmerli birleştiğinde,
Bazen bir hatıra depreştiğinde,
Kalbine bir sancı yerleştiğinde,
İnceden inceye sızlıyor insan.
Ne mümkün boş vermek ne mümkün nisyan…