Nisyan Şiiri - Fatih Çamlıca

Bir saplanmışlık misali,
çok beklersin huzura visali.
Dert, dost diye gezme,
boşuna sıkıntı edip kendini ezme

Unutulur ya, farkedilmemişliklerin,
Derdin ağır gelir, hafif hayatlalılara.
üzülürsün hatrına gelince, bitmişliklerin,
kavuşmak istersin mübarek atlılara.

Hüzün, hüzün diye gezsen,
dünya dünya diye gezen farkeder mi seni hiç?
Yok olmuşsun ya, kemirmiş seni,
kalmış sadece bir hiç.

Amma kafa şişirdin he!
Anlamayanla ne diye kelam edersin!
Vur kafana çıksın can he!
Dertlenmeyene ne diye paydaşlık edersin!

Her zaman aynı şeyleri konuşma!
Yaran hep aynı yerden iken!
Hep vefâsızlık diye gezme!
Dostlar hep vefâsız iken!

Bugün olan, yarın yok.
Beklersin mutlu olacak zamanı.
Dert var, derman yok.
Sakla samanı gelir mutluluk zamanı.

Kelimelerin dağınık artık,
sen dağılmışsın diye,
cümleler güzelliğini kaybetmiş,
sen hep kaybettin diye.

Geçmiyor dert ya,
farkedenin yok.
Çok şey var da,
çare olan hiçbir şey yok.

Egon ezilmiş tonla dert altında,
manevi ya derdin, gümüş de çare olmaz altın da.
Seni anlamaz ki anlam'ı anlamayan.
Yürüyen ego, kendisinden başkasını sallamayan.

Normal olmayanların arasından normal olmaktan çıkmış!
Toplum körsağır itatte iken, toplumdan olmaktan çıkmış.
Çıkan çıkmış da bir dert çıkmamış,
sıksa çıkacak bir sıkımlık canı, sıkmamış.