Düz yolda yürürken görünmez duvara toslarsa,
O vakit aydınlanır insan.
O vakit ilk tohum toprağa düşer,
Lakin insanoğlu unutkandır,
Bu sayede acısı azalır.
Ne vakit hatırlar insan,
İlk bebek doğar.
İlk yaprak sararır.
İlk dalga kayaya vurur.
Acıyla büyür, ehlileşir insan.
Kayıt Tarihi : 10.6.2023 00:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!