Nostalji Şiiri - Osman Miran

Bu nasıl dünya Allahım? Endek, döndek meşhur oldu,
Nerde zalim adam varsa, su başını tutar oldu,
"Vefa" İstanbul'da bir semt, "Hatır" mazide mi kaldı,
Dürüstler kaybeder iken, haramiler makbul oldu.

Kutsalımız yıpratıldı, ilişkiler koparıldı,
Ne tadı var ne de tuzu, bayramlar hep öksüz kaldı,
İnsan insana yabancı, çok kimsenin yok inancı,
Toplumun büyük bölümü, palavracı entrikacı.

Gemisin yürüten kaptan, gelenekler öldü çoktan,
Adetlerimiz yok oldu, burnumuz çıkmaz ki ziftten,
Kaybedilen örfümüzle, hiç gülmeyen yüzümüzle,
Zalimleşen halkımızla, nasıl korunur bu iman?

Duygular hep törpülendi, fertlerimiz bencilleşti,
Yağma Hasanın böreği, kapanın elinde kaldı,
Kimi aldı, kimi çaldı, kimi de haddini aştı,
Çalmak, çırpmak, adam soymak hepside mübah sayıldı.

Namso Narim bilmez halim, herkese verir öğüdün,
Eskiye olur özlemim, epeyce nostaljik oldum,
İnce yapılı söğüdüm, dallarımı kırar bir gün,
Aslına dönmeyen halkın, nihayeti gelir bir gün.